Compression Cradle ziet eruit als een overblijfsel uit een wereld die we nog niet hebben gezien maar waarin we mogelijk spoedig zullen wonen. Een wereld waarin de digitale belofte van ononderbroken connectiviteit ons van onszelf heeft vervreemd.

In een poging ons voor te bereiden op een toekomst waarin fysieke aanrakingen schaars zijn, omsluit de machine het menselijk lichaam. Door de choreografie van massages en aanrakingen verandert de machine de productie van oxitocine, het hormoon dat in de hersenen wordt aangemaakt en dat verantwoordelijk is voor het opbouwen van vertrouwen en verbondenheid.

De grenzen tussen de huiselijke omgeving en vermaak vervagen in de fysieke ruimte. Doordat deze ruimte voortdurend wordt gemeten en gecontroleerd, ontstaat er een vorm van voyeurisme.