The Unsleep is een fotografische vertelling op de grens van science fiction en de werkelijkheid. Het betreft een gedeeltelijke bewerking van de gelijknamige roman die Meir en Diane Gillion in 1962 publiceerden. Aan de hand van een portret van mensen die als externe service medewerkers worden ingehuurd door de telecomindustrie, brengt het project de onzichtbare tijdzones in beeld die verspreid liggen over verschillende geografische gebieden. Deze werknemers leven in een ruimteloze tijd en slijten hun dagen voornamelijk in kunstlicht en duisternis. Tijdens lange werkdagen zitten zij gekluisterd aan het computerscherm. Ze werken aan saaie klusjes en voeren telefoongesprekken waarbij zij hun regionale accent moeten onderdrukken om tegemoet te komen aan de voorkeuren van klanten die zich veelal aan de andere kant van de wereld bevinden.

Deze wereld kent diverse, vaak onsamenhangende verschijningsvormen. Terwijl territoriale verschillen er in de economische werkelijkheid nauwelijks nog toe lijken te doen, worden grenzen in een politieke en culturele context juist steeds belangrijker. De nacht, alsmede de relatie tussen slapen en waken, wordt bepalend voor het nieuwe ‘chrono-imperialisme’: waarin het westen 24 uur per dag kan beschikken over de tijd van hen die ervoor zorgen dat wij kunnen consumeren op de tijdstippen die ons uitkomen.